Popping skupia się wokół technik zwanych „pop” (popping) lub „hit” (hitting), które oznaczają szybkie napięcia i rozluźniania mięsni tworzące efekt szarpnięcia (pop lub hit) na ciele poppera. Popping koncentruje się na specjalnych partiach ciała, tworząc warianty w rodzaju: pop arm (pop ręką), leg pop (pop nogami), chest pop (pop klatką piersiową), neck pop (pop szyją). Łącząc warianty, sprawiamy, że spięcia są bardziej wyraziste. Silniejsze popy zwykle pociągają za sobą popy dolnej i górnej części ciała jednocześnie.
Zwykle, popy przedstawia się w regularnych odstępach czasu w rytm muzyki, powoduje to, że taniec wydaje się bardzo rytmiczny i naturalny. Często łączy się go z zatrzymywaniem i przytrzymaniem pozycji tancerza przed zrobieniem popa. Wspólna technika przejść między pozycjami (pop+stop) nosi nazwę „dime stop”, mocno używana w bottingu, która zasadniczo oznacza kończenie ruchu nagłym zatrzymaniem („stopping on a dime”) po zrobieniu popa. Pozycje w poppingu wymagają intensywnego użycia kątów, naśladowania stylów poruszania i ekspresji na twarzy tancerza oraz odpowiedniego poruszania się dolnej części ciała po parkiecie – od podstawowego chodzenia i stąpania do większej ilości złożonych bardzo antygrawitacyjnych stylów floatingu i glidingu. Ruchy i techniki używane w poppingu generalnie skupiają się na ostrych kontrastach, od bycia robotem, przez sztywność i duże rozluźnienie do płynności. W przeciwieństwie do b-boyingu i ruchów wykonywanych w „parterze”, popping zawsze przedstawia tancerza w pozycji stojącej (z nielicznymi wyjątkami, kiedy to tancerz schodzi do parteru na kolana, lub jeszcze rzadziej, gdy kładzie się on cały na parkiecie, by wykonać tzw. ground moves).
~ Wikipedia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz